Chile – Altiplano

Ze noemen het het Land van de Winden. En totdat de motor op snelheid komt, is dit het enige geluid dat te horen is op dit Chileense hoogplateau. Door eindeloze gebieden van zoutwoestijn en vulkanisch gesteente volgt de route de kaarsrechte wegen door het spectaculaire nietsdoen. Het rijgevoel is als op een landingsbaan waar de grip van het voertuig ervoor zorgt dat alleen de bestuurder opstijgt. De route begint 3.000 meter boven de zeespiegel in Rio Grande de Atacama, waar alleen de smalle ravijnen overblijven van waar vroeger een rivier liep. Zodra de deur van de bestuurder sluit, is het alsof je in dit ruige landschap door de grond wordt opgeslokt. Na een boog in de eerste en laatste echte bochten van de route, nadert de eerste etappe het Atacama-bekken in het zuiden. Op dit hoge plateau is San Pedro het dichtst bij een oase. Ook al is het groen van de struiken en cactussen met veel moeite gewonnen van het land, er is meer dan alleen een luxe hotel verborgen achter de witgekalkte muren: dit is de laatste kans op de route om de brandstoftank te vullen en water bij te vullen. Vanaf hier is de weg slechts een rechte lijn door het uitgedroogde zoutmeer van de Atacama-woestijn. Zesduizend meter hoge bergen met besneeuwde toppen aan de horizon, terwijl het vlakke landschap steeds meer vervaagt. De eerste bocht na 20 mijl. Dan de volgende rechte lijn, even lang, dwars door het midden van een lege stofwoestijn. Langzaam maar zeker zakt de rug van de bestuurder vanaf dit punt dieper in de bestuurdersstoel. Dat is meer dan de acceleratie: nauwelijks zichtbaar voor het oog, de route klimt nu het bekken op tot een weg door haarspeldbochten omhoog leidt naar een hoogte van 4.000 meter net voor Socaire. De Porsche kan de extra belasting van het rijden door de berglucht gemakkelijk aan - de druk ligt uitsluitend bij de bestuurder. Als je merkt dat je ademloos bent op de eindbestemming van de route, kan dat ook iets te maken hebben met de Laguna Miscanti. Dit azuurblauwe meer in een sneeuwwitte ring van zuiver zout is bijna te veel pure kleur voor ogen die gewend zijn aan het contrast van asfalt en grijze rotsen. Een paar kilometer verder naar het zuiden verdwijnt ook dit contrast: de weg eindigt simpelweg, opgeslokt door de woestijn.